Dat de herfst er uiteindelijk toch aan zou komen, dat hadden we met z’n allen wel gevoeld… of is het de herinnering aan de voorbije seizoenen die ons doet concluderen dat na de zomer steeds weer een herfst begint?
De zwermende spreeuwen, de migraties van ganzen en de gulzigheid van foeragerende egels (het zijn fenomenen waar ik jaarlijks een grote verwondering voor voel), overtuigen me dat het niet louter onze herinnering is waardoor we weten dat een nieuw seizoen begint.
Deze (en vele andere) voorbeelden bevestigen me in mijn overtuiging dat we als mens deel uitmaken van een veel grotere levensvorm. Samen met het andere leven op aarde.
Deze erkenning van het grotere verhaal maakt me eerder trots (dat wij als soort bestaan na zo’n slordige 4600 miljoen jaar sinds het ontstaan van onze planeet) en nieuwsgierig in plaats van controlerend/dominant.
Wat zijn we als maatschappij zonder de boeren die dit ook zo voelen en die hun bedrijfsvoering zodanig vormen dat er op hun boerderijen plaats is voor zoveel mogelijk natuurlijke relaties, cycli, samenwerkingen…?
We staan niet los van wat ons omringt, want zelfs ademen kunnen we niet alleen. Het is een daad die we stellen samen met de plantenwereld.
Groots zijn diegenen die zich op een positieve en toekomstgerichte manier inzetten om het eeuwige-groei-model ook te zien als een seizoen dat op zijn einde loopt. Al wat groeit moet immers ooit sterven en op zijn beurt als voeding dienen voor de vruchtbare bodem van de komende seizoenen.
Laten we dus met z’n allen genieten van het einde van de ongebreidelde zomergroei en van de komst van de herfst.
De herfst. Waarin wij de echte agro-ecologische toekomst vormen op het ware ritme van de seizoenen.
Jan van Hulle