Noa Moons startte in september 2025 met de beroepsopleiding biologische en biodynamische landbouw in Leuven. In het kader van de opleiding loopt die al enkele maanden stage op De Heuvelaar, een biologische CSA zelfoogstboerderij in Heverlee. Die zet hier de eerste stappen om hun kinderdroom waar te maken en ontdekt dat boer zijn geen eenzaam beroep hoeft te zijn.
Boer worden was altijd al mijn grote droom. Toen ik 8 was zat ik na een familieweekend op een boerderij met mijn neefje een eigen boerderij te ontwerpen: “Hier komt de stal, daar de plek voor onze tractor en ernaast een weide voor onze koeien.” We zagen het helemaal zitten!
Hoe ouder ik werd hoe meer er iets aan die droom begon te knagen. Want boeren: heel de dag op het veld zitten, handen uit de mouwen steken,… dat leek me TOP, maar wat als ik heel de dag alleen op het veld zat? Wat als ik zoveel alleen werkte dat ik er eenzaam van werd? Een eenzame boer, die wel beste vrienden is met hun vee of alle liefde kan opbrengen voor hun plantjes, maar verder niet veel volk tegenkomt. Dat strookte niet met mijn drukke sociale leven waar ik het liefst zoveel mogelijk mensen zie op een dag.
Ik begon aan de opleiding kinesitherapie. In een van mijn eerste taken moest ik schrijven waar ik mezelf zag over 5 jaar. Daar stond: “Ik zal werken op een boerderij en daar kiné-sessies geven. het werken op de boerderij zou een middel zijn om revalidatiedoelen te bereiken.” De droom was dus nog niet verdwenen!
Een kleine sprong in de tijd naar vorige donderdag. Ik doe stage op ‘De Heuvelaar’ bij Emile en Taede, voorheen ‘Natuurlijk Fruit’. De boerderij wordt door anderen beschreven als wild en woest. Natuur en cultivatie gaan er hand in hand. Ik vind het een prachtige plek: fruitrijen op contouren, groenbemester met klaprozen, bloemenranden in de serre … Er is veel plaats voor natuur, maar daartussen worden er heerlijke groenten en fruit geteeld. De schapen kan je overal tegenkomen, want ze worden waar nodig ingezet als maaiers en bemesters. Iemand gebruikte het woord “Natuurderij”.
Die donderdag beschrijft voor mij wat ik het fijnste vind op De Heuvelaar: de samenwerking. Ik ben aan het rotoreggen en het begint te regenen. Emile neemt over om ervoor te zorgen dat we voor de grond te nat is nog een zaaiing van wortels kunnen doen. We eten een snelle lunch zodat we erna de zaaiing kunnen doen en we de krachten van de natuur voor zijn. Het begint heviger te regenen. We laten het eten voor wat het is. Ook al is er maar werk voor drie (Emile rijdt met de tractor en Astrid, landwijzerklasgenoot, en ik lopen met het zaaikarretje er achteraan) staan we alle vier binnen de kortste keren boven aan het veld. Taede coördineert welke lijnen al gedaan zijn en welke nog moeten gebeuren. Zo zijn we samen de welgekomen regen voor en klaar voordat de grond te nat is.
Wat later die dag hebben we de meest noodzakelijke taken afgerond. Er moet binnenkort gehooid worden. Er wordt voorgesteld om het giftige Jacobskruiskruid in de weide die we beheren voor natuurpunt te gaan uittrekken, een taak die alleen heel erg ontmoedigend zou zijn. Ook al was het soms frustrerend doordat de veelheid aan kruid overheerste, stond iedereen tussen het lange gras in hetzelfde schuitje. De frustratie wisselt af met veel gelach en er ontstaat spontaan een liedje: “wij zijn de natuurderij, kom erbij, kom erbij” Zo wordt een minder leuk werkje toch iets heel plezierig omdat je de verbinding voelt knetteren.
Ik denk aan onze recente Landwijzer-infobrief met de lesplanning van maart, waarin Eva (onze leertrajectbegeleider) verwijst naar het liedje ‘Loin d’ici’. Het begint spontaan in mijn hoofd te spelen. Zwangere Guy zingt dat je samen veel verder komt dan alleen.
Tekst Noa Moons - juni 2025
Foto's: Noa Moons en De Heuverlaar
Noa zit in het eerste jaar van de beroepsopleiding biologische en biodynamische landbouw in Leuven. Voor meer info over de opleiding, neem een kijkje op https://www.landwijzer.be/beroepsopleiding